Ayak Sesleri

Dostlar konuşurken gözlerim gözlerine, saçlarına, etrafı izleyişlerine takılır. Yılbaşıydı, içkiliydi, duman altıydı, gülüşmeler, şakalar eğlenceler vs.  her sene aynı şeydi. Biri gelir diğer giderdi, yıldı işte, hep böyleydi. Biri biterken ertesi sene sevindiğim yıla üzüleceğim ya boş ver dedim.  Grubumuzun hınzır delikanlısı yine çocukluk anılarını anlatır gülüşürüz. Bir kadeh daha doldururuz, biraz su, sonra koca bir buz küpü ‘lap’ diye ses çıkarırdı. Elim sigara paketine gider, bir dal alır, çakmağımı çakar bir tane daha yakardım ama bir farkla: Gözlerine bakarak yapmam lazım.

Fark ettim çok geçmeden sende beni izliyordun tam o an gözlerini kaçırdın ona baktın biliyorum. Her kadının yapacağı şeylerden biri tabi fark edildiğin an gözlerini kaçırmak. Güzeldi tabi. Bir de kadehleri tokuşturmak sana bakarak. Sana bakarak bir şiir okumak geldi içimden tam o an.

Cemal Süreya’dan geçti aklım;

‘’Ortaoyunumuzun dekoru bir kağıt mendil

keşke yalnız bunun için sevseydim seni”

“ve konsolun üstünde noksan bir gümüş kutu

keşke yalnız bunun için sevseydim seni”

“uzaklardaydın, oracıkta öbür kıtada,

keşke yalnız bunun için sevseydim seni”

“ikinci bir parıltı var senin bakışlarında

keşke yalnız bunun için sevseydim seni”

“kehanet adlı kısacık bir şiir buldum

keşke yalnız bunun için sevseydim seni”

Ben seni uzaktan sevmek için sevdim o gece. Dokunma ya da seslenme ne fark eder ki. Bir yolda giderken duvar ile bölünmüş olduğunu düşün birbirimizi görmeden yürüyoruz  ama yürüyoruz işte en azından yürüdüğümüzü biliyoruz. Belki yolun bitiminde tekrar birbirimizi görürüz, bilemem ki, her şey biraz da kısmet değil mi? Bildiğim tek şey var: ''Ayak seslerin''' 

Eve geldim bir ara. Yorgundum, dinlendirsen ne iyi olurdu ya da boş ver  hiç uğraşma konuşmak da yorardı seninle. Sesindeki tınıda canlandırıcı etki vardı, hayatımda ise yakıcı bir etkin vardı. Şiirler geçti aklımdan şiirler vardı adresini bulmayan. Şimdi burada olsan ne güzel şiirler okurdum sana bir kahve hazırlayıp. Pencereden yağmurun sesini dinleyip gecenin karanlığına uyuturduk düşünceleri.

Keşke derdim, ne güzel bir çaresizlik kelimesi değil mi?  Bir de… ‘’Yapacak bir şey yok’’ sözün…

Uyandıktan sonra müziği açtım sonra, Zeki’den çalıyordu, okşuyordu yorgun düşüncelerimi, hatta karşımdaki sandalyeye oturup nasihat veriyordu, sarılıyordu, düşünebiliyor musun bunu sadece bir şarkı yapıyordu. İnsanın insana yetmediği zamanda şarkı yetebiliyor bazen.

‘’Elbet bir gün buluşacağız,

Bu böyle yarım kalmayacak

İkimizin de saçları ak,

Öyle durup bakışacağız…

Belki bir deniz kenarında,

El ele mâziyi konuşacağız..

Benim içimde yanan ateş var,

Sevgilim, ne zaman buluşacağız..

Belki bir gemi güvertesinde,

Sen beni unutmuş için kupkuru..

Benim gönlümde hâlâ o arzu’’’

 Durup şöyle baktım fotoğraflara, tek tek karıştırdım, yıllara gittim anlara, zamanlara böldüm kendimi, o anlara geri döndüm ve artık gidemediğimi fark ettim yorgundum çünkü hayır normal yorgunluktan bahsetmiyorum, sahici bir yorgunluktu. Belleğim hala taze, kelimelerden dökülecek anlamlar çok değerliydi adreslerini bulması gerekirdi atış talimi gibi belki yada bir kuşun posta güvercini gibi haber taşıması gibiydi adresleri bulması gerekirdi sözlerin bulsun.

‘’O, ben miyim?’’ ya da ‘’Onu bana mı yazdın?’’ dediklerinin hepsini sormana gerek yoktu, çünkü zaten tarif etmiyor yaşıyorduk. –mış gibi değil direk içinden. Sahte değil gerçek. Bir sigara daha yaktıracak anıların olduğunu biliyordum, olsun yeniden dinliyordum, yeni bir şarkı daha çalıyordu, uykum gelince omzuna düşen saçlarını izlemek güzel oluyordu. Bir otobüs yolculuğunda başını omzuma yaslaman, bankta oturup denizi seyrederken başını omzuma yaslaman, film izlerken başını omzuma yaslaman… bir tane daha yakardım şimdi.

Dedim ya, bir yolda yürüyoruz, duvar var aramızda ve birbirimizi görmeden yürüyoruz. Yol bitimi ortak noktada kesişir mi inan bunu hiç bilmiyorum ama aynı anda yürürken duyup da inandığım tek şey var: ‘’Ayak seslerin’’.

Olsun.

Sen yürümeye devam et.

Yürü, devam et.

Devam et.