Yer Yaşar Gök Kemal Şimdi

Yer Yaşar Gök Kemal şimdi..

Bu dünyadan bir yazar göçtü mü yalnızca bedeniyle uğurlamayı düşünemiyorum. Bu dünyadan giden bir yazar ve o yazar ‘Yaşar Kemal’ ise pek çok şeyi de beraberinde götürmüştür. Emin olun.

Düşüncelerini hem alarak ve hem de burada bırakarak gitmiştir. Eserleriyle, hayatıyla, gülüşüyle, bakışıyla iz bırakarak gitmiştir. Nasıl ki her insan bu dünyadan giderken en azından toprağa basılmış bir ayak izi dahi olsa bırakabiliyorsa, söz konusu Yaşar Kemal ise o iz yüreklerde bırakılmış izdir.

Bugün hala tartışıyorsak; nasıl anlattı, nasıl anlattı bizi bize diyorsak… toplumun aynası olduğu içindir, bu söylediklerimiz. Nasıl ki kitapları farklı farklı dillere çevriliyorsa ve okuyanı hala bizi anlıyorsa o kitaplardan… nasıl ki bir ayna niteliğinde bizi başkasına gösterebiliyorsa…  işte o zaman ‘Yaşar Kemal gibi olmak’ düşüncesini hissederim ben.

Bugün giderken arkasından söz, yazı, eleştiri… alıyorsa beraberinde, toplumun ilgisi bir anda ondaysa, siyasiler ondan bahsediyorsa, anılar tekrar canlanıyorsa, davranışlarıyla belleklerde yerini silinmemiş durumdaysa, ‘’O gür sesiyle ‘Biz!’…’’ dediğini hala konuşuyorsak, toplumun adamı, toplumdan gelen, toplumu yazan yansıtan adam diyorsak hala…  işte o zaman yüreğimizde gerçek bir iz bırakmıştır Yaşar Kemal.

Bugün bir usta, bir üstad dünyadan çekip gitmişse yalnızca bedeniyle gitmiyor. Bunu anlamak lazım.

Eserleriyle gidiyor, düşünceleriyle, bizde bıraktıklarıyla gidiyor…

İzleriyle gidiyor.

Yeni Yaşar Kemal’ler bekletecek bir umutla gidiyor.

Konuşularak gidiyor.

Yazılarak geldi yazılarak gidiyor.

Dağdaki çobanın, ırgatın, eşkıyanın, köylünün, fakir çocuğun, tutsağın, yalnızın, umutsuzun ve daha nicelerinin yüzüyle birlikte gidiyor.
Anadoluyla, Adanayla, Çukurova insanıyla, güneşiyle, tarlasıyla, köylüsüyle gidiyor.

Yer Demir Gök Bakırla, Sarı Sıcakla, İnce Memed ile, Orta Direkle, Ölmez Otuyla gidiyor.

Ve en önemlisi Yaşar Kemal olarak gidiyor.

Şimdi Yaşar Kemal o güzel atına binip çekip gitti buradan,

biz, demirin tuncuna insanın piçine kaldık.