Son Yeni Dönem

Hem yeni bir dönemi açmak

Hem de son dönemi açmak

Yeni bir şehre alışmak yeni bir aileye üye olmak gibidir. Hani doğmamışsınızdır o ailede ama sanki yıllardır o ailenin içinde yaşıyorsunuzdur. Havasına, suyuna, insanlarına, yerlerine…

İlk başta sevmeseniz bile ve hatta nefret etseniz bile o buzdan dağınız zaman geçtikçe yavaş yavaş erimeye başlıyordur. Ve siz de bunu hissediyorsunuzdur. Konya’ya alışmak böyleydi işte. Okulla başlıyorsun sonra havasına sonra çevreye sonra özlem kelimesine alışıyorsun.

Daha önce utangaç yaklaştığın  ‘özlem’ duygusuna sarmaş dolaş halde buluyorsun kendini.

Bazen bir dert..

Bazen bir haksızlık…

Bazen bir iç geçirme…

Bazen bir sevinç…

Ne olursa olsun. Birer birer bağlıyor seni aslında bir şehre. Ve bile isteye buna bağlanıp gidiyorsunuz. Belki istemeyerek başladım belki nefretimi de peşime takarak yürüdüm ama şimdi son döneme başlarken içten içe 'keşke bitmese’ diye fısıldıyor içimden bir ses.

‘Keşke hep sürse be..’ diyor sonra ve ekliyor:

‘Acı tatlı ne zamanlar geçirdin değil mi burada?’

**

Yeni bir gidiş bileti aldığımda bir biletin ne kadar anlam dolu ve duygu yüklü bir kağıt parçası olduğunu hisseden sadece ben miyim?

Elinizde tuttuğunuz bir kağıt parçası sizi ne kadar peşinizden sürükleyebilir?

Hayatınıza bir ‘anı’ olarak kalacak ve daha neler yaşanacak kim bilir koskoca 1 yılda?

Ve daha neler yazmak isteyeceksiniz elleriniz kanayıp tırnaklarınız eriyene kadar…

Neler…  

ne hikayeler ne tecrübeler ne duygular ne hazlar ne öfkeler…

**

Tertemiz bir sayfa gibi henüz üzerine yazısı yazılmamış güzel bir yıl başlıyor.

4. yılıma

4. sınıfa başlıyorum.

Son öğrencilik yılıma başlıyorum.

16 yılı geride bıraktım artık.

Son olarak ekleyebileceğim şey;

‘Elinizde bir kalem önünüzde güzel bir sayfa duruyorken ‘’ne yazacağım bunun üzerine?’’ diye düşünmeyin. Yazın gitsin! Merak etmeyin sayfanın sonuna geldiğinizde daha anlamlı kelimelerle kağıdı noktalayacaksınız.’