Parantez İçi - (Duyuyorum O Halde Varım)

Harold Whittles

Benim adım Harold Whittles. Doğuştan duyma yetim yok.

Ama şimdi…

Duyuyorum.

Sesler doluyor beynimin içine. İçime işlercesine. Daha önce tadılmış olmanın benzerliğini sunmuyor. Daha farklı bir şey bu, daha farklı bir tad,  daha farklı bir heyecan. Şaşkınım. Böylesi ilk kez oluyor.

Duymanın tadını alıyorum içime ilk kez. Çok garip bir duygu; duyarak anlamak, anlam vermek, anlayabilmek, anlamlandırabilmek.

Sol kulağımdaki ufak tefek cihaz sayesinde ikinci defa gözlerimi dünyaya açıyorum ben. İkinci defa ‘merhaba’ demek ne garip şey. Oysa bir kez doğulur sanıyordum ben. İnsanın doğduğundan beri hayatında yük gibi taşıdığı bir engeli varsa tam anlamıyla yaşayamıyor ki. Mesela iliklerine kadar hissedemiyor anın tadını. Gülmenin, ağlamanın, şaşkınlığın, korkunun, telaşın…

Şimdi hiç bilmediğim bir yerin manzarasına bakıyorum dünya üzerinde. Hiç bilmediğim şarkılar, hiç bilmediğim sesler, hiç bilmediğim sözler doluyor kulağıma.

Bu yüzden yarım kalan cümleleri bile tamamlamak istiyorum. Çünkü yarım kalanın bir yanı eksik bir yanı hüzün.  Denenmemiş olmanın keşfedişi belkide beni böyle şaşkınlığa uğratan. Gözlerimden anlayabilirsiniz bendeki bu şaşkınlığı. İlk kez duyuyorum çünkü. İlk kez oluyor bu.

Yoksa siz hala şikayet ediyor musunuz yapamadığınız her şeyden. Eksiklikten, olmamıştan, kaybedilenden…  şikayet ediyor musunuz?  Ben ilk kez duyacağım ‘Seni seviyorum’ u, ‘Senden nefret ediyorum’u ya da kendi adımı ilk kez duyacağım başka bir yüzde. Bu yüzden şaşkınım yani.

İlk kez duyuyorum mesela şuan sıcak bir ‘merhaba’ yı. İlk kez…   İlk kez…

İyinin de kötünün de tadını sonuna kadar çıkarın yani.

Perdelerle yaşayamıyor insan çünkü…