''Gözüyle Kartal Avlayan Yazar'' Kitabı Üzerine...

Bir Zülfü Livaneli kitabı daha bitirmenin tadıyla başlıyorum.

‘’Gözüyle Kartal Avlayan Yazar’’

Yaşar Kemal’e yazılmış bir kitap…

Aslında söze farklı farklı yüzlerce konuyla girilebilir. Bir sürü ilginç konudan, yerden bahsedilebilir. İki yazar da Türkiye’nin yetiştirdiği kalemi güçlü öyle büyük yazarlar ki, onları anlatmak bile muhteşem bir şey. Türk edebiyatının iki sağlam kalemi; biri anlatan biri anlatılan…

Zülfü Livaneli’nin bugüne kadar pek çok kitabını okudum. Hepsinden ayrı lezzet ayrı tat aldım. Gerçekmiş gibi hissettiren konular, olaylar, karakterler ve ilk sayfadan itibaren sürükleyici kurgusuyla sizi alıp götürür. Bu sefer ki kitap biraz farklı. Gözüyle Kartal Avlayan Yazar kitabı Zülfü Livaneli’nin Yaşar Kemal ile yıllardır süren dostluğunun kaleme alınmış hali. Kitabı okuyana dek bu kadar yakın iki dost olduklarını bilmiyordum (bu da benim bir ayıbım). Bunu öğrendikten sonra Türk edebiyatında ki en önemli yazarların dostluğu nasıl olur diye düşünmeden edemedim. İlk sayfalardan itibaren başlayan bu düşünce son sayfalara doğru köklü bir dostluğun izlerini gösterdiğini fark ettim. İki yazarın dostluğu nasıl olur? Gayet de güzel olurmuş, okuyunca fark ediyorsunuz.

Yaşar Kemal’in hem ulusal hem uluslararası düzeyde tanınması ve özellikle Türkiye’nin geçtiği zorlu dönemlerde gururlandırıcı biri olarak belirmesi her yazara nasip olacak şey değil. Ulusal düzeyde tanınıp sevilmek ayrı bir gurur, uluslararası düzeyde tanınmak ve bilinmek bambaşka bir gurur.  Kitapta en sevdiğim anı ise; arkadaş grubuyla Fransa’da olduklarında bir evsiz berduşun yanlarına gelip para istemesinin ardından içlerinden birinin ‘’Mösyü’yü tanıyor musun?’’ diye sorması ve berduşun da ‘’Eşkıya Memed’’ demesi. Düşünün nasıl tanınıyor...

Edebiyatçılar hep bir şeyler anlatıyor, görüyor, gözlemliyor, dikkat çekiyor, vurguluyor. Görülmediyse bir daha anlatıyor. Tıpkı gazeteciler gibi toplumu aydınlatmaya çalışıyor. Halkın okurken bilinçlenmesi, doğruyu görmesi, yanlışı bilmesini gösteriyor. O yüzden edebiyatçı demek toplumun bir aynası demek; bizi bize gösteriyor ve eserlerinde toplumun kanayan yerlerini, konuşulmayan yerlerini açık bir yüreklilikle sergiliyorlar. Yaşar Kemal de o aynalardan bir tanesiyse Zülfü Livaneli de öyle.  Yaşar Kemal; Adana’yı, Çukurova insanını anlatmış, çekilen sıkıntıları, köy yaşamını, fakirliği ve daha nicelerini eserlerinde ince ince işlemiş. Hatta öyle bir noktaya gelmiş ki, artık kaleme kağıda bile ihtiyaç duymaz bir hale gelmiş, ‘’Gözüyle Kartal Avlayan Yazar’’ mertebesine ulaşmış.

Türkiye’de edebiyat alanında verimli yıllar olmadığı halde Yaşar Kemal arasından nasıl parladığına tanık olacaksınız. Ülkemizin geçtiği zorlu siyasi yıllar içerisinde Yaşar Kemal’in nasıl savaşçı gibi galip geldiğini göreceksiniz. Sayfaları karıştırdıkça Zülfü Livaneli’nin kaleminden adeta bir film şeridi gibi geçen anılar… Aldığı birçok ödül…  Nobel’e çok fazla yaklaşması… Bunlar bile ülkeye gurur verici durumlardan bazıları. Yetişmiş güçlü bir yazar olarak hayatı sürdürmek ve hayat devam ederken bu bilinçle toplum tarafından sevilmek sayılmak. Ülkemiz bunca zor yıllardan geçerken aslında bir yandan da sanatla uğraşan kişiler için muazzam derecede bir kaynak oluşuyormuş. Çünkü, bilirsiniz toplumun yaşadığı sorunlar sanatçıların eserlerine yansır. Hatta yansımadan önce içlerinde hissederler o yapılması gereken şeyleri. Sıkıntılar yaşanırken onlar da görür kendi düşünce fabrikasında yüzlerce kez işler… işler… işler…  Toplumun sorunlarını anlatma işleri bir bakıma onlara verilmiştir. Onlar görüyor, duyuyor, biliyor ve yazıyor. Böyle olmak zorunda.

Bunca şey anlatılırken ülkede neler olup bitmiş, neler geçmiş başlarından, nasıl sıkıntılar çekilmiş, yazar olmanın getirdiği sorumluluklar nasıl omuzlanmış, Yaşar Kemal’in dünya çapında tanınması ve gurur verici ödüllerle yurda dönüşü, siyasi yaşamları, yasaklı yıllar, yazın alanında kendilerini devam ettirebilmeleri  kitabın sayfalarını karıştırdıkça tanık olacaksınız. Ben daha fazla sözü uzatmayayım, devamını siz getirin.